Dag 7: Coldrano / Stelvio National Park

Niet geheel onverwachts had ik vanochtend toch wat moeite om uit bed te komen. Voor het eerst heb ik nu ook een ontbijt bij de overnachting wat voornamelijk bestaat uit witbrood met een dikke laag nutella, chocolade croissants en een paar eitjes. Supergezond dus. Aangezien het hotel waar ik nu verblijf op de rand van het Stelvio National Park ligt ga ik daar vandaag maar eens een kijkje nemen. Daar ligt ook de Passo dello Stelvio of in het Duits ook wel de Stilfser Joch. Een aantal jaren terug heeft Top Gear de weg van Davos naar de Stelviopas zelfs tot "greatest driving road in the world" uitgeroepen!   Ik had de naam al vaker horen vallen dus ga ik het zelf ook maar eens bekijken! Na me de afgelopen dagen vooral op twee wielen te hebben verplaatst had ik nu voor de afwisseling wel zin in een bergwandeling dus in plaats van een motorpak en laarzen trok ik vandaag een spijkerbroek en de wandelschoenen aan. Het weer valt tegen, het is bewolkt en de meeste bergtoppen zijn niet zichtbaar vanuit mijn hotelkamerraam, maar de temperatuur is goed, dus ik zie het allemaal wel. Een regenjas trek ik voor de zekerheid wel aan, de handschoenen laat ik maar in het hotel. Zo'n volle rugzak tijdens het lopen in de bergen is natuurlijk niks. Na iets langer dan een halfuur rijden sta ik aan de voet van de Stelvio pas. Voor me steelt het imposante Ortlermassief de show, een groep bergtoppen waarvan de hoogste maar liefst 3905 meter bedraagt. Tijdens de weg omhoog word het een heel stuk kouder en rij ik ook langzaam de regen in. Met alleen een t-shirt onder een regenjas, een natte spijkerbroek en zonder handschoenen krijg je het dan behoorlijk koud kan ik vertellen. Ik ben de enige die er zo bij rijdt op de wielrenners na, maar goed die doen nog wat. Tja, is weer wat anders dan 35 graden in een zwart leren motorpak.. Héél erg vind ik het niet met dit uitzicht en een aan mezelf beloofde warme choco met slagroom aan de top.' Tijdens de 48 haarspeldbochten tellende klim stop ik wel een paar keer om wat op te warmen en een fotootje te maken. Ik hoor later dat het een graad of 10 was boven op de pas. De beloofde warme choco ging er goed in. Grappig weetje: ik moest contant betalen dus ik heb bij het hoogst gelegen pinautomaat pinautomaat van Europa gepind. Het is normaal gesproken (bij lekker weer) heel druk op de pas en het staat daarom ook vol met tentjes die toeristische prul en broodjes worst verkopen. Ik wilde op de terugweg al ergens een goedkope trui voor de kou gaan aanschaffen maar ik kon hier ook wel meteen even kijken. Uiteindelijk een Passo Stelvio t-shirt gekocht en deze aangetrokken over die ik al aan had. Ik kon daar ook meteen mijn helm achterlaten zodat ik deze niet mee hoefde te sjouwen als ik zou gaan wandelen. Ik had namelijk al bordjes gezien die wandelpaden aanduiden. Na 5 minuten redelijk stijl omhoog lopen staat er een informatiebord en het schijnt dat er verschillende routes zijn die langs allerlei restanten uit de Eerste Wereldoorlog gaat. Wat blijkt op deze plek hebben namelijk zware gevechten plaatsgevonden tussen het Italiaanse en Oostenrijkse leger.  Interessant een wandeling in een prachtig gebied en een geschiedenis les in 1. Ik kies een route uit van twee uur langs informatieborden, uitkijkposten, restanten van barakken en munitiedepots etc. Ik vind het fascinerend dat je op deze plek, op bijna 3km hoogte oorlog kunt voeren. Wandelen klinkt redelijk suf, maar er zitten conditioneel al behoorlijk pittige stukken in en een persoon met hoogtevrees zou hier diep ongelukkig zijn. Als je struikelt kun je het niet meer navertellen. Op een gegeven moment komt er een groep mountainbikers voorbij. Ik dacht altijd dat ik het ook gaaf zou vinden maar dit is echt gekkenwerk. Mij te veel risico. Zonder ravijn oké maar hier wordt een klein foutje extreem afgestraft. Weer goed opgewarmd van het lopen is het weer tijd om verder te rijden. Eerst even mijn helm ophalen. Grazie. Dan via de andere kant met de Umbrail Pass naar beneden waar ik in Zwitserland beland. Het regende daar nog steeds en het voelde nog kouder, ondanks mijn nieuwe aanwinst. Het asfalt is ook erg glad en steeds als ik voor een haarspeldbocht door terug te schakelen op de motor afrem begint mijn achterwiel te glijden. Hmm voorzichtig doen. Mijn handen voelen ook vreemd, het ene moment ijskoud en het andere moment lijkt het alsof ze gloeien. Ik rij gelukkig wel omlaag dus het wordt steeds beter. Het lijkt wel of iemand een kachel aanzet, wat eigenlijk ook zo is want met elke 100-200 meter die je daalt wordt het 1 graad warmer. In het dal gooi ik de tank vol en warm mijn handen aan het motorblok. Ik passeer de grens Zwitserland - Italië weer en inmiddels lekker drooggewaaid begint het weer flink te regenen. Nu gelukkig alleen nat en niet een koud. In het hotel pak ik een warme douche en regel ik alvast een overnachting voor morgen, wanneer ik weer een stukje oostelijker ga.

Ritstatistieken
Afgelegde afstand: 103,2 km
Rijtijd: 2:33 uur
Gemiddelde snelheid: 40 km/h
Maximumsnelheid: 101 km/h