Dag 5 & 6: Castellane - Coldrano

Nou ik dacht eerst dat het op een ramp uit zou lopen want er waren, jawel, een paar snurkers op de zaal. Doordat het altijd even duurt voor ik in slaap val kon ik hier lekker van meegenieten. Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd maar uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en werd ik goed uitgerust wakker. Toch wel een beetje apart in een kamer vol met mensen die je niet kent. We wensen elkaar een goede reis en ik vervolg mijn weg. Eerst even langs de supermarkt wat eten laden en dan langs zo'n bureautje dat die activiteiten organiseert. Canyoning (op allerlei manieren de rivier volgen, glijden, springen, zwemmen), kajak, via ferrata etc. Alleen werkte het weer niet mee, het was zwaar bewolkt en het begon te regenen. Zo lijkt het me geen zak aan dus ik ga eerst wel even  met de motor kijken en als ik het dan wel heb gezien rij ik naar beter weer. Het is een halfuurtje rijden en zodra ik bij de canyon aankom stopt het met regenen, ideaal! De weg die langs de Gorges du Verdon loopt is speciaal aangelegd om spectaculaire uitzichten te geven. Dat is goed gelukt moet ik zeggen! Ik volg deze weg tot een meer waar de canyon ophoudt. Onderweg stop ik regelmatig voor een fotootje en bij een van die stops zie ik op een kleine afstand van mij een enorme gier rondcirkelen. Wat een indrukwekkend beest zeg. Eenmaal aangekomen bij het meer is de zon gaan schijnen en lijkt het weer in niets op dat van die ochtend. Bij het meer kun je allerlei varende objecten huren om zo op eigen houtje de kliffen in te varen. Ik kies voor de kajak. Mijn spullen kan ik veilig achter laten bij de verhuur, dat is wel altijd een gedoe als je in volle bepakking op de motor reist. Vanuit de rivier krijg je een heel ander perspectief op de omgeving. Je moet het zeker gedaan hebben als je er toch bent vind ik! Bovendien heeft het water een aangename temperatuur. Op het moment dat ik mijn kajak net heb teruggebracht hoor ik ze bij de verhuur: "dangereux, dangereux" wijzend naar een stijgende wolk en de vele mensen op en in het water. Ik weet het wel, ik ga snel weg. Aan de andere kant van de canyon rij ik weer terug. Ergens onderweg heb ik nog een praatje met een meisje uit Oekraïne. Ze wil daarbij graag kwijt dat ze heel erg mee leeft met de Nederlanders naar aanleiding van het gebeuren met de mh17 in haar land, iets langer dan een jaar terug. De schuldigen moesten zwaar gestraft worden! Eenmaal uit de kliffen bedenk ik me wat de volgende stop zal worden. Ik zet de navigatie op Turijn en zou wel zien hoe ver ik zou komen. Ik wilde in ieder geval in Italië overnachten. Weer eens wat anders. Onderweg zou ik via Péone rijden want ik dacht dat ik daar gisterochtend mijn zaklamp had laten liggen. Pff gisterochtend?? Het lijkt veel langer terug. Helaas hij was er niet. Ik verdenk dat de hoteleigenaar hem al aan haar neefje had gegeven ofzo. Dan rij ik verder, eerst op bekend terrein, namelijk de Route des Grandes Alpes en daarna richting de grens van Frankrijk en Italië. Aan de kant van Frankrijk rij ik als laatst door  Isola 2000, een dorpje dat zo het ziet volledig op de wintersport is georiënteerd. Het ziet er wel gezellig uit in ieder geval. Iets boven het dorpje herinneren de bunkers uit de tweede wereldoorlog me aan een minder gezellig feit. Indrukwekkend is het wel, zo hoog in de bergen. Dit bleek namelijk een strategisch punt te zijn leert een blik op internet mij. Als ik op de top ben, wat tegelijk ook de grensovergang is, stopt het met regenen en krijg ik wederom een prachtig plaatje voorgeschoteld. Ik zeg tegen mezelf dat dit wel het mooiste is wat ik tot nu toe heb gezien. Dit heb ik alleen al een stuk of 10 keer eerder gezegd, en het heeft meestal te maken met het laatste wat ik heb gezien, merkwaardig. Het is intussen acht uur en ik ben Italië dus ik hoop snel wat te vinden. Ik zit alleen zo hoog dat het ongeveer een uur duurt voordat ik de eerste huizen, mensenleven én hotels tegenkom. Tijdens mijn daling speel ik met de gedachte om gewoon hier op de berg te slapen. Ik heb genoeg kleding, eten en water dus moet kunnen toch? Dit is namelijk écht een van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest en waar ik zeker ook nog naar terug ga (even aantekening voor mezelf). Maarja het blijft een bizar idee en ik rij toch maar door. Doordat ik in de middag mijn telefoon onbruikbaar had gemaakt (laten vallen) moest ik dus langs de hotels om te vragen of ze een kamer beschikbaar hadden. Het was inmiddels al laat en ik had weinig succes. Na vijf hotels geprobeerd te hebben kreeg ik het volgende bizarre idee, namelijk ik rij de hele nacht door en dan ben ik morgenochtend al in de Dolomieten! Ik heb genoeg voedsel en samen met een paar cafeïne pillen moet het goed te doen zijn denk ik. Later blijkt dat ik het toch een klein beetje onderschat heb. Ik pak eerst een stukje tolweg zodat ik al lekker onderweg ben. Om half 1 kreeg ik tijdens een tankstop de ingeving om mijn olie te checken. Geintjes zoals vorig jaar met opgeblazen motorblokken wil ik voorkomen. Kut! Hij staat helemaal droog. Wat nu? Ik ga echt niet meer rijden. Ik baal van mezelf dat ik niet eerder gecheckt heb en ben bang om nog maar 1 meter te rijden. Na een halfuur begint me te dagen dat de motor wel recht moet staan en niet op de zij standaard als je de olie gaat peilen. Met dit inzicht was de weg weer vrij om de reis te vervolgen, er zat namelijk gewoon genoeg olie in. Op de snelweg krijg ik enorme regenbuien over me heen en in de verte zie ik de hele horizon oplichten, er is geen wegverlichting en er zijn geen andere weggebruikers. Het begint een beetje op virtual reality te kijken waarop ik door mijn vizier de wereld aan me voorbij zie trekken. Ik besluit dat het beter is om van de snelweg af te gaan want dit is bijna hypnotiserend en de tol is  ook niet niks. Na een rustpauze ga ik weer verder over allerlei 50, 70 en 90 km wegen, die eigenlijk nog veel erger zijn. Rond een uur of 4 krijg ik het moeilijk. Ik wil een auto inhalen en overtuigd dat de twee banen dezelfde rijrichting hebben rij ik relaxed links. Wat blijkt, keihard spook te rijden! Ik schrik me kapot als ik opeens tegenliggers op mijn weghelft zie. Niet omdat het bijna fout gaat, maar van totaal verkeerde inschatting. Het is tijd om even te stoppen.. Dan rij ik langs het Gardameer en geniet van de dronken mensen die ik op straat zie. De reis verliep uiteindelijk via Torino - Piacenza - Brescia - Trento tot ik rond 7:00 Bolzano bereik. Daar bel ik met een openbare telefoon naar huis om even te melden dat mijn telefoon stuk was en dat ik daarom niet kon opnemen. Het touchscreen deed namelijk niets. Ik geloof dat het thuis een grote opluchting was. Als de winkels opengaan koop ik een nieuw telefoontje, haal een vers gegrild kippetje en boek (via mijn nieuwe telefoon) een leuk hotelletje met zwembad in de buurt! Daar aangekomen beschikt de tv op de hotelkamer over Duitse eurosport dat bezig is met de MotoGP uitzending. Dus onder het genot van een kippetje check ik de race. Daarna neem ik een duik in het zwembad en ga ik wat boodschappen doen, voordat ik uiteindelijk lekker op tijd naar bed ga.