Dag 9: St. Georgen

Doordat het de dag ervoor nogal gezellig was en het weerbericht niet zo best was deze dag lekker uitgeslapen. Toby was ondertussen al weg want die moest gewoon werken. En dan sta je opeens je eitje te bakken in een huis van iemand anders. Het idee is best vreemd maar zo voelt het niet echt! Ik had nog geen idee wat ik deze dag zou gaan doen, maar het weer bleek toch beter dan verwacht te zijn dus besloot ik er maar op uit te gaan. Ik had via tripadvisor al gelezen dat de omgeving bij de 5 torri de moeite waard was en dat boven op de berg het openluchtmuseum All'aperto ook nog eens gratis te bezoeken was. Om er te komen moest je naar de Passo Falzarego rijden om daar vervolgens omhoog te lopen of de lift te pakken. Dat werd dus het plan, wandelschoenen aan, regenpak én deze keer ook handschoenen mee, bestemming invoeren in de navigatie en gaan! Het was ongeveer een uurtje rijden en al vrij snel komt de omgeving me bekend voor. Ik rij langs een riviertje waar ik ongeveer een jaar geleden nog verkoeling in heb gezocht toen ik hier met Willem reed, ik word gewoon al bekend hier! Dit is precies de omgeving dat ik vorig jaar het allermooist en indrukwekkendst vond. Het is lastig te beschrijven waarom, maar de foto's helpen vast wel iets. Even later rij ik, nu wel in de regen, de Passo Valparosa op. Hé hier was ik vorig jaar ook! Ik heb er alleen geen reet van gezien omdat we toen in de mist reden. Deze keer is het alleen maar koud (8 graden volgens een bord) en regent het, de omgeving is nu wel te zien. Vreemd dat ik hier al eerder ben geweest en geen idee had hoe geweldig het eruit zag. Een klein stukje verder kom ik bij de Passo Falzarego en parkeer ik mijn motor bij de lift. Ik haal voor de zekerheid maar een retourticket want misschien ben ik boven al aardig zoet, net als op de Stelvio. Een vriendelijke man van de lift bewaart mijn helm zodat ik er niet mee hoef te sjouwen en even later brengt de lift me regelrecht naar de top van Monte Lagazuoi. Helaas wel in de wolken dus de mooie panaroma's die hier normaal gesproken te zien zijn bestaan nu alleen maar uit een hele hoop wit. Ik gok dat de 8 graden van een paar honderd meter lager inmiddels zo'n 2-3 graden zijn geworden want mijn handen vriezen eraf. Na een theetje in de refugio ga ik eens kijken wat er te zien valt. De wolken kunnen de uitzichten dan wel verpesten maar niet het openluchtmuseum. Ik zie een bord staan met Austrian Mountain Troop Path en ga een kijkje nemen. Na een tijdje lopen heb ik nog niets gezien terwijl het pad aardig begint te dalen, dat is niet de bedoeling. Als ik op internet kijk staat er dat ik voor deze route een zaklamp en een helm nodig heb want hij gaat door tunnels. Hmm die heb ik niet, dus ik ga maar terug. Zonder bijzonder goed te kijken pak ik een pad dat een andere kant op gaat en volg deze. Na een tijdje kom ik in oude loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog, en zie ik een memorial plaat voor de soldaten, een openlucht museum zie ik echter niet. Even later kom ik bij de ingang van een tunnel, en met het idee dat deze nooit lang kan zijn ga ik erin. Na enkele meters zie ik helemaal niets meer en stoot ook nog is me harses. Even later komt er een Tsjechisch gezinnetje dat wel voorbereid is en ik blijf vlak achter hen zodat ik van hun licht kan profiteren. Ze vertellen me dat ze een avontuurgericht reisbureau hebben en dat ze nu voor het eerst, hun nog erg jonge kinderen mee hadden genomen. De afdaling in de tunnel bleek uiteindelijk langer dan een uur te duren want deze was 1km lang! Wist ik veel, maar wat was ik blij dat ik deze mensen tegen kwam. Deze tunnel was in enkele maanden tijd gegraven door de Italiaanse troepen om zo bij de top te komen die in Oostenrijkse handen was. Toen de tunnel zo goed als af was hebben ze de oorspronkelijke top met de Oostenrijkers opgeblazen met explosieven. De krater schijnt nog te zien te zijn (als het niet mistig is dan). Inmiddels was ik erachter dat ik het retourticket niet nodig had, zonde, en dat ik nog steeds dat museum niet had gezien. Tja dan moet ik nog maar een keer terug! Buiten de tunnel blijkt het weer opgeklaard en krijg ik echt een fantastisch uitzicht voorgeschoteld. Dit zijn de echte Dolomieten, Unesco World Heritage, én terecht ik ben een klein beetje verliefd op deze omgeving. Hier ga ik nog vaak komen. Mocht je twijfelen over je volgende vakantie, twijfel niet langer. Terwijl ik wat zit te eten komt er een stelletje langs en hij begint "bello" en ik "si, si". We proberen te praten maar het lukt niet. Hij is Roemeens en woont in Italië. Ik spreek geen Italiaans en mijn Roemeens is ook niet top. Er is echter een oplossing, namelijk de app: 'itranslate', hij spreekt in het Italiaans in de microfoon van zijn telefoon en even later komt er een Engelse vertaling uit de luidspreker. Met de telefoon als tolk verteld hij oa wat hij doet, waar hij vandaan komt etc. We stellen ons aan elkaar voor en ik loop samen met George en Elena tot de parkeerplaats. Zijn trots is Roemenië en hij laat me een hoop foto's zien, en het is inderdaad een prachtig land. Ik had daar totaal geen idee van en vertel hem dat ik het misschien ooit eens zal bezoeken. Hij vraagt mijn Facebook en stelt voor om wat te gaan drinken als we eenmaal beneden zijn. Ondanks de taalbarrière kun je met behulp van zo'n vertaalapp toch redelijk goed communiceren. Het was gezellig, het waren ontzettend vriendelijke mensen! Als ik Roemenië wil bezoeken moet ik het maar laten weten zegt hij voor ik weer verder ga. Het was tegen het einde van de middag en het weer was nog oké dus ik pak nog een mooie pas, de meeste toeristen zijn weg op dit tijdstip dus dat is perfect. Passo Giau, ik ben hier vorig jaar al geweest maar dat maakt absoluut niets uit. Rond een uur 9 ben ik weer terug in St. Georgen en ik en Toby praten nog een beetje na in de keuken. Ook helpt hij me met het regelen van een overnachting in de bergen, dat is iets wat me gaaf lijkt om eens te doen. Een vriend van hem werkt in de Lenkjochlhutte op 2603m dus dat was zo gefixt. Dit werd dus het plan voor donderdag!